روی هیچ چیز نمی‌شود حساب کرد. یک روز داشتن فلان چیز روی صورت یک افتخار به حساب می‌آید، فردا باید کلی زحمت بکشید تا همان چیز را از روی صورتتان بردارید. مثلا روزگاری می‌گفتند که یک خال گوشه لب، طرف را خیلی خوشگل می‌کند. حالا اگر کسی خال داشته باشد، باید به اولین مغازه زیبایی سرکوچه‌شان رجوع کند و خال را نابود کند. یا مثلا زمانی می‌گفتند که «اه! چه طرفی! یه پر گوشت نداره! لاغر زردنبو.» اما حالا طرف هفته‌ها و ماه‌ها گرسنگی می‌کشد تا یک «پر» گوشت را آب کند و ترکه شود. یا مثلا در قرن هجدهم، مردم دست می‌کردند در دماغشان تا بزرگ شود. آن روزها دماغ بزرگ نشانه آن بود که طرف پولدار است، چون پولدارها انفیه دان (خوشبوکننده بینی) استفاده می‌کردند و به همین دلیل دماغشان بزرگ بود. این است که می‌شود گفت هیچ چیزی حساب کتاب ندارد. یک روز دماغ بزرگ است و یک روز کوچک. شاید تا این جای کار، خیلی خطرناک نباشد. کار از آن جایی خطرناک می‌شود که طرف برای زیباشدن، کارهای خطرناک انجام دهد. و گاهی این کارهای خطرناک به مرگ منتهی می‌شود. همان‌طور که کارولین برگر، بازیگر – مدل آلمانی، بعد از شش بار عمل  زیبایی در ۲۳ سالگی مرد. به همین سادگی. و این سوال ماست: «زیبایی به چه قیمتی؟»

دماغ یا شنل پوش قصه‌های گوگول

این روزها دماغ کوچولوی قلمی سربالا مد است. یعنی دوست دارند و شاید دوست داشته باشی که دماغت این شکلی باشد. ممکن است یک دماغ کوچک سر بالا داشته باشی یا خوابش را ببینی که یکی‌اش را داری. البته قبل از این که چیزی در این مورد بنویسم، باید یک مثال نقض بیاورم. یعنی یک آدم مشهور و محبوب نام ببرم که اصلا و ابدا دماغ قشنگی ندارد. یکی‌اش ژرار دپاردیو. همان بازیگر معروف فرانسوی که دل آدم‌های جهان را برده است. اصلا چرا راه دور برویم. یکی‌اش همین رابرت دنیرو. یکی‌اش همین رضا کیانیان. هیچ کدام از این چهره‌ها دماغ سر بالا ندارند.

شاید بگویید که اینها مرد هستند و مردها احتیاجی به دماغ سر بالا ندارند. در این جا باید بگویم که طبق آمار وزارت بهداشت، عمل زیبایی دماغ (بینی سابق) در مردان ۳۵ درصد رشد داشته است. اما در کنار این می‌توان از کلی زن هم نام برد که دماغ سر بالای خوشگل ندارند و البته جذابند. یکی‌شان پنه لوپه کروز.

پس داشتن دماغ می‌تواند اصلا مهم نباشد. اما حالا که می‌خواهید دماغ قلمی، کوچولو و سر بالا داشته باشید، بد نیست کمی در مورد عمل جراحی دماغ بدانید. شما برای عمل دماغتان باید بیهوشی عمومی بشوید و این کار خطرات خود را دارد. بعد از آن که به هوش آمدید، تا ساعت‌ها درد خواهید داشت، چون با چکش افتاده‌اند به دماغ و جمجمه شما. مدت‌ها با مشکل حمام خواهید کرد و در نهایت ممکن است آن چیزی را که می‌خواهید نشود. اصلا به یکی از آشنایان که در بیمارستان کار می‌کند بگویید که از صحنه عمل دماغ برایتان عکس بگیرد. آن ویدیو را برای کسی بلوتوث نکنید، چون ترسناک است.

لوازم آرایشی یا چگونه با پوست خود دشمنی کنید

باور کنید لیلی نمی‌دانست که رژ گونه «گاش» بهتر است یا «ویشی». باور کنید که مجنون دلش با این چیزها خوش نبود. باور می‌کنید، اما با خودتان می‌گویید که این چیزها را باید توی کتاب‌ها پیدا کرد و زندگی واقعی با این جور چیزها جور نمی‌شود. پس از این مواد آرایشی استفاده می‌کنم تا خوشگل باشم. اما به چه قیمت؟

دو روزنامه‌نگار زن آمریکایی به تازگی با انتشار کتابی درباره مواد به کارگرفته شده در محصولات آرایشی هشدار داده‌اند. شبان اوکانر و الکساندرا اسپانت در کتاب خود که «دیگر چهره‌ای آلوده نخواهم داشت» عنوان دارد، فهرست بلندی از مواد خطرناک و سرطان‌زای مورد استفاده در صنایع بهداشتی و آرایشی را عنوان کرده‌اند؛ فهرستی که شامپو سر، رژ لب، ریمل و سایر مواد مشابه را شامل می‌شود. حتما تعجب خواهید کرد اگر بدانید از سرب که یک فلز سمی است برای تهیه رژ لب استفاده می‌شود.

ماجرا زمانی شروع شد که شبان اوکانر و الکساندرا اسپانت برای تقویت موهای خود به سبک برزیلی، به یک آرایشگاه گران‌قیمت در لس‌آنجلس رفتند. خانم اوکانر تجربه ۴۰۰ دلاری خود را این طور شرح می‌دهد: «فکر می‌کردیم کاری که قرار است انجام دهیم، برای سلامتی موهایمان مفید است. همین که آرایشگر مشغول کار شد، سوزش چشم‌ها و گلوی من هم شروع شد. درک این موضوع سخت بود که چرا دچار چنین وضعی شده‌ام.»

سوزش چشم و گلو باعث شد شبان اوکانر و الکساندرا اسپانت درباره شامپوی استفاده شده در سبک برزیلی تقویت مو تحقیق کنند. نتیجه مطالعه آنها نشان که در شامپوی مصرف شده به جای ترکیبات کاروتن از فرم آلدئید استفاده شده است. فرم آلدئید یک ماده شیمیایی سرطان‌زاست. خانم اوکانر می‌گوید: «فرم آلدئید یک ماده سمی است که کاربرد آن در تولید مواد بهداشتی و آرایشی در اروپا ممنوع شده است، ولی در آمریکا همچنان کاربرد دارد.»

علاوه بر این، فهرست مواد خطرناک مورد استفاده در تولید مواد آرایشی و بهداشتی شامل مواد سرطان‌زای دیگر، مواد مسموم‌کننده اعصاب و ترکیبات مختل کننده ترشح هورمون‌ها و تولیدمثل است. شاید بشود از یک کرم گیاهی استفاده کرد یا یک کرم تقویت‌کننده پوست و زیبایی را به مدتی طولانی‌تر حفظ کرد.

افزایش قد یا چطور شاسی بلند باشیم؟

این مسئله قد هم از آن چیزهایی است که اصلا حساب و کتاب ندارد. روزگاری می‌گفتند چه دختر ریزه میزه‌ای! چه خاله سوسکه‌ای! امروزه می‌گویند چه دختر قد بلندی. لاغر و ترکه. شاید فردا چیز دیگری بگویند. من نمی‌توانم پیش‌گویی کنم. اما همان‌طور که هر چیز خوب، روزی به گند کشیده می‌شود، چند سالی است که افزایش قد هم که روزگاری برای درمان بود، به گند کشیده شده است. حدود ۸۰ سال قبل، برای کسانی که پاهای کوتاه و بلند داشتند، یک راه پیدا شد. یعنی پای کوتاهشان را بلند می‌کردند تا دیگر مشکلی نداشته باشند. اما کمی بعد، رنگ همه چیز عوض شد. مردم سالم هم پیش جراح‌ها رفتند تا پایشان را بلند کنند، مگر این که بختشان هم بلند شود. اما شاید کمتر کسی بداند که افزایش قد چه خطراتی دارد.

زیربنای عمل جراحی افزایش قد بر این اصل استوار است که اگر استخوان‌ شکسته شود و بین دو قطعه استخوان فاصله بیفتد، این فاصله با استخوان ‌سازی دو سر مجاور پُر شده و استخوان جدید ساخته می‌شود و در نتیجه طول استخوان افزایش می‌یابد. با توجه به این مسئله، برای عمل جراحی افزایش قد نیز در اتاق عمل، ابتدا استخوان ساق پا شکسته شده و سپس میله‌‌هایی را به قطر سه تا چهار میلی‌‌متر در ناحیه بالا و پایین شکستگی در پا وارد می‌‌کنند. این میله‌‌ها به وسیله تعدادی حلقه به هم متصل هستند و دارای یک پیچ برای زیادکردن فاصله بین دو میله بالایی و پایینی هستند.

پس از شکستن ساق پا و کارگذاری میله‌‌ها، پزشک با پیچاندن پیچ‌های این میله روزانه حدود یک میلی ‌متر فاصله میله‌‌ها و دو تکه شکسته استخوان را زیاد می‌‌کند تا در فاصله ایجاد شده بین دو سر استخوان شکسته، استخوان ‌سازی جدید ایجاد شود. این در حالی است که پیچاندن این پیچ‌‌ها به‌شدت دردناک بوده و با پارگی پوست و ماهیچه‌ها و رباط‌‌های پا همراه است. پس از طی زمانی طولانی، استخوان شکل می‌‌گیرد، اما بسیار نرم است و استحکام لازم را برای راه رفتن ندارد. بنابراین جراحی دیگری نیز لازم است تا در پا پلاتین قرار داده شود تا زمانی که استخوان جدید به استحکام می‌‌رسد، آسیبی نبیند. اگر عارضه‌ای پیش نیاید و خوش‌‌شانس باشید، حدود یک تا دو سال طول می‌کشد تا بتوانید بدون عصا راه بروید و فعالیت‌های روزانه خود را بدون مشکل انجام دهید.

در بسیاری موارد، پارگی و کشش شدید ماهیچه‌‌ها و تاندون‌‌ها سبب می‌‌شود که نیاز به جراحی مجدد باشد و پس از همه این مراحل، راه رفتن شما مستلزم فیزیوتراپی و ورزش‌های خاصی است که قطعا در آن شرایط بسیار دردناک است. این در حالی است که عوارض خطرناک دیگری همچون جوش نخوردن استخوان‌‌ها، احتمال بسیار زیاد عفونت استخوان و بافت نرم، کج جوش‌خوردن یا هم‌ اندازه نشدن هر دو پا در کمین شماست.

لنز زیبایی یا چطور نیکول کیدمن باشیم؟

با این همه شعری که شاعران ایرانی برای «چشمان سیاه» گفته‌اند، نمی‌دانم چرا باز هم بسیاری می‌خواهند چشمان آبی، سبز و خاکستری داشته باشند. شاید آدم آن چیزی را دوست دارد که ندارد. به قول مولانا: آن‌چه یافت می‌نشود، آنم آرزوست. اما شما ترجیح می‌دهید که برای مدت کوتاهی چشمانی آبی داشته باشید و بعد هیچ، یا دوست دارید همیشه بتوانید درست ببینید؟ پس نگران باشید و از خودتان بپرسید: «زیبایی به چه قیمت؟»

 محققان با هشدار نسبت به استفاده روزافزون از لنزهای طبی و رنگی، اعلام کردند که شمار فراوانی از محلول‌های لنز نیز وارد بازار شده که برخی از آنها تقلبی هستند و با ایجاد عفونت‌های چشمی، منجر به نابینایی فرد می‌شوند. به‌طوری که در بسیاری از موارد، هنگام مراجعه به چشم‌پزشک فقط یک راه باقی می‌ماند: تخلیه چشم. مرکز کنترل بیماری‌های ایالات متحده (CDC) اعلام کرده که این محلول‌ها، اعم از این‌که محلول نگهداری لنز یا ضد‌‌عفونی ‌کننده باشد و چنانچه دو نوع میکروب خاص در آن وجود داشته باشد، می‌تواند منجر به بروز عفونت‌های حاد چشمی شود. البته فکر نکنید غیرتقلبی‌ها هم خیلی به درد می‌خورند. طبق آمار وزارت بهداشت ایالات متحده، ۱۰ درصد از کسانی که از لنز زیبایی استفاده می‌کنند با مشکل روبه‌رویند. همین.

لیپوساکشن و پروتز

طبق آمارهای اعلام شده، هر هفته یک نفر بر اثر انجام عمل لیپوساکشن جان خود را از دست می‌دهد و از هر ۱۰۰ خانمی که اقدام به برداشتن چربی از بدن خود می‌کنند، معمولا سه تا پنج نفر دچار مشکل می‌شوند و این در حالی است که روزانه بین ۳۰ تا ۵۰ نفر برای چنین عملی به مطب و کلینیک‌ها مراجعه می‌کنند. زنانی که اقدام به جراحی زیبایی سینه و کاشت پروتز می‌کنند، ممکن است در خطر ابتلا به نوع کمیابی از سرطان خون موسوم به لنفوم سلولی بزرگ آناپلاستیک (ALCL) قرار بگیرند. محققان اداره غذا و داروی آمریکا با بررسی ۶۰ گزارش نشان دادند زنان دارای این نوع ایمپلنت سینه ممکن است در خطر اندک، اما چشمگیر ابتلا به این سرطان خون در اطراف پوسته این ایمپلنت قرار داشته باشند. با این همه نمی‌دانم چرا این همه به این مسائل توجه می‌شود. مطابق اطلاعاتی که روزنامه دیلی میل منتشر کرد، عمل لیپو ساکشن، خطرناک‌ترین عمل جراحی دنیاست، حتی از عمل قلب باز هم خطرناک‌تر است.

گونه و فک

نتایج یکی از آخرین نظرسنجی‌های انجام شده در کشور نشان می‌دهد که ۹۰ درصد زنان و ۳۰ درصد مردان قسمتی از اندام یا جوارح خود را دوست ندارند و می‌خواهند زیبایش کنند. به گفته یکی از پزشکان مشهور ایرانی که می‌گوید هر روز مراجعه‌کنندگان زیادی به دکترها مراجعه می‌کنند تا گونه و فک خود را جراحی کنند. اما از هر ۱۰ نفر شاید فقط یکی از آنها نیاز به جراحی فکر و گونه دارد.

هرچند آمار دقیقی از تعداد فوت شدگان عمل زیبایی وجود ندارد و مسئولان بهداشت و پزشکی قانونی با توجه به حساسیت‌های موجود کمتر اظهارنظر می‌کنند، اما آمار غیررسمی گویای آن است که در سال نزدیک به ۱۲۰ نفر قربانی این عمل‌ها می‌شوند و از آنجا که بسیاری از این بیماران با عناوین دیگر در بیمارستان بستری می‌شوند و به اتاق عمل می‌روند، بنابراین علت مرگ نیز عامل دیگری قید شده و جزو آمار مرگ و میر عمل‌های زیبایی به حساب نمی‌آید.

منبع: مقالات کانون مشاوران ایران

بازدید:۷۰۳۶۵۸

رتبه مقاله درگوگل: